Οι Διάλογοι της Μπίχλας (Μια διασκευή στον «Γλάρο» του Άντον Τσέχωφ)

 

Πράξη πρώτη:

Μεντβεντ: Γιατί πάντοτε?

Μάσσα: Για ζωή δυστυχισμένη.

Μεντβεντ: Δεν είστε ο πατέρας σας. Δεν είναι αρκετά, είναι πιο δύσκολη. Μόνο ρούβληα. Κι απ’ αυτά μου ,κάτι για σύνταξη. ΕΓΩ δε φορώ μαύρα.

Μάσσα: Δεν είν’ φτωχός.

Μεντβεντ: Ναι. Ιδού: σπίτι, δύο αδελφές, μητέρα μου, μικρός αδελφός κι εγώ. Μόνον ρούβληα. Να φάμε και να πιούμε , έτσι?

Τσάι και ζάχαρη και καπνό, Ωμέγα!

Μάσσα: Θ’ αρχίσει παρά…Ναι?

Μεντβεντ: Ναι, θα παίξει, είναι του Βίτς. Ξέρετε οι ψυχές θα σμίξουν. Για να δημιουργήσουν μία εικόνα. Αντίθετα η ψυχή μου δε με κρατάει. Περπατώ καθημερινά ίσαμε εδώ και συναντώ την αδιαφορία σας. Είμαι χός. Έχω παντρευτεί τον εαυτό του.

Μάσσα: Ω-μέγα κουταμάρες. Ρούφα πρέζα. Με συγκινεί.

Αυτό είναι ταμπάκο?

Μεντβεντ: Δεν έχω..

Μάσσα: Βαριά μπόρα απόψε. Φιλοσοφείτε για χρήματα. Υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία. Ζητιάνος εσείς…μπορείτε να καταλάβετε..

Σορίν: το μυαλό μου είχε κολλήσει στο κρανίο μου, το έφαγα χωρίς να το θέλω. Τώρα, νιώθω εφιάλτες.

Τρέπλιεβ: Πραγματικά, τι θέλετε εδώ? Φύγετε!

Σόριν: Νιτς, θα πείτε του πατερούλη σας να ουρλιάζει?

Μάσσα: Πέστε το. Δεν το λέω. Μη μου το ζητάτε, πάμε!

Μεντβεντ: Παρακαλώ

Σόριν: Το σκυλί έπαιρνε είκοσι οχτώ μέρες άδεια, απ’ την πρώτη κιόλας μέρα. Κάθε φορά που έφευγα από δω, πετούσα απόμαχος. Τίποτ’ άλλο.

Γιάκωβ: Βουτιά Γαβρίλοβιτς.

Τρέπλιεβ: Σε δέκα θέσεις θα χύσουμε με γιώτα.

Γιάκωβ: Φεύγει.

Τρέπλιεβ: Θεατράκι αυλαία μία κουίντα βάθος χώρος, ΚΑΝΕΝΑΣ.

Θα ανοίξουμε την αυλαία του ορίζοντα στις οχτώ.

Σόριν: Θαύμα.

Τρέπλιεβ: Βέβαια, δύσκολο να δραπετεύσει από τη φυλακή. Θέλεις κούρεμα!

Σόριν: Τα γένια μου, η τραγωδία της ζωής μου.. Κι ήταν σαν μπεκρούλιακας η μητέρα σου.

Τρέπλιεβ: Πλήττει, ζηλεύει.

Σόριν: Λες να?

Τρέπλιεβ: Αγανακτεί η Νίνα, μισεί. Ταλέντο, έξυπνη, ικανή. Απαγγέλλει όλον τον Κράσωφ απ’ όξω. Νοσοκόμα- άγγελος. Ωμέγα, ωμέγα. Πλέκεις, γράφεις στην ΚάπαΜιΚάπα και αυτή δεν έχει κανένα απ’ αυτά τα ναρκωτικά. Είναι αγανακτισμένη, προληπτική, ΝΟΥΜΕΡΟ.

Σόριν: Φαντάζεσαι να σε λατρεύει?

Τρέπλιεβ: Μ’ αγαπά

Μ’ αγαπά

Με αγαπά..?

Είναι είκοσι, δεν είμαι παρών μόνο 2 χρονών. Γι’ αυτό με μισεί. Δεν πιστεύω στο θέατρο, αυτό με μισεί. Φοράνε σακάκια. Είμαι στείρα. Αυλαία , κάμερα, φωτισμός. Συμπέρασμα: Βολικό για οικιακή χρήση. Τον Μωπασάν του Άιφελ τον πλάκωνε η χυδαιότητα. Κλάματα.

Σόριν: Δε γίνεται.

Τρέπλιεβ: Χρειαζόμαστε..χρειαζόμαστε ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Αγαπώ μια ζωή άσκοπη. Ο απλοϊκός εγωισμός ξυπνά μέσα μου μία διάσημη ηθοποιό, μια συνηθισμένη γυναίκα. Θείε, ποιος είμαι, τι είμαι? Ημείς δεν φέρομεν ευθύνη. Δεν έχω ταλέντο. Δεν έχω καπίκι από το Κίεβο στο σαλόνι. Ταπείνωση.

Σόριν: Δε μου λες, είναι συγγραφέας? Δε μπορεί να σωπαίνει.

Τρέπλιεβ: Φαίνεται άνθρωπος, τι να σου πώ?

Τολστόι?

Ζολά?

Τριγκορίν?

Σορίν: Λογοτέχνες.. Ήθελα να γίνω έστω και ευχάριστος

Τρέπλιεβ: Ακούω. Δεν μπορώ να ζήσω το όνειρο σου.

Νίνα: Άργησα-δεν άργησα-άργησα!

Τρέπλιεβ: όχι,

όχι

όχι.

Νίνα: Πριν λίγη ώρα ο κόκκινος ουρανός άρχισε να τρέχει με το άλογο του. Είμαι τόσο χαρούμενη!

Σόριν: Τα ματάκια σου μου φαίνονται άλφα- άλφα!

Νίνα: Τίποτα. Λαχάνιασα. Πρέπει να μείνω για μισή ώρα. Το όνομα του θεού το ξέρει μόνο ο πατέρας μου.

Τρέπλιεβ: Είναι ώρα να χίσουμε με γιώτα, πάμε.

Σορίν: Αμέσως! Τραγουδώ του εισαγγελέα, με φωνή αποκρουστική. Γελώ.

Νίνα: Δεν μ’ αφήνουν να ζω μποέμικα σαν το γλάρο. Εγώ το νιώθω, η λίμνη είναι γεμάτη.

Τρέπλιεβ: Είμαστε

Νίνα: εδώ

Τρέπλιεβ: Δεν είναι..

Νίνα: δέντρο αυτό.

Τρέπλιεβ: φτελιά

Νίνα: σκοτεινό?

Τρέπλιεβ: Σε παρακαλώ.

Νίνα: Νάτο!

Τρέπλιεβ: Θα στέκομαι και θα κοιτάζω.

Νίνα: Όχι! Ο φύλακας θα γαβγίζει.

Τρέπλιεβ: Σ’ αγαπώ.

Νίνα: Σίγμα σίγμα σίγμα σίγμα σίγμα τελικό.

Τρέπλιεβ: Γιάκωβ?

Γιάκωβ: ναι

Τρέπλιεβ: Είναι ώρα να χύσουμε το φεγγάρι με γιώτα.

Γιάκωβ: ναι

Τρέπλιεβ: Τα βεγγαλικά κόκκινα μάτια είναι έτοιμα.

Νίνα: Τρομερό, δεν ντρέπομαι ? Που ένας διάσημος συγγραφέας είναι νέος?

Τρέπλιεβ: Ναι

Νίνα: Διαβάζω. Τι βιβλία?

Τρέπλιεβ: Ψυχρά

Νίνα: Δεν υπάρχουν ζωντανοί.

Τρέπλιεβ: Ζωγραφίζουμε τους χαρακτήρες, όπως τους ονειρευόμαστε.

Νίνα: Το έργο σου δεν έχει τίποτα. Σε ένα έργο πρέπει να υπάρχει σκηνή.

Παλίνα: Δεν πάτε να βάλετε τις γαλότσες σας?

Ντόρν: Ζεσταί..

Παλίνα: Είστε πεισματάρης γιατρός, κάνει κακό.

Ντόρν: Μη λες πως έφθειρες τη νιότη.

Παλίνα: Στη κουβέντα με το κρύο πέστε το μαζί της.

Ντόρν: Είμαι πέντε χρονών.

Παλίνα: Κουταμάρες , γεια σας!

Ντόρν: Ωραία τι θέλετε?

Παλίνα: Άντρες..!

Ντόρν: Και πάλι αν τους φέρνονται απ’ ότι φέρνονται, είναι ιδεαλισμός.

Παλίνα: Γυναίκες ερωτεύονται.. ιδεαλισμός.

Ντόρν: Στις σχέσεις των γυναικών ήταν ο μόνος γυναικολόγος άνθρωπος.

Παλίνα: Αγαπημένε μου…

Ντόρν: σίγμα σίγμα σίγμα σίγμα τελικό

Σαμράεβ: Στα 73, έπαιξε κατά τύχη το ρόλο του ηθοποιού, σας τ΄ορκίζομαι. Πού είναι τώρα?

Αρκάντινα: Τι με ρωτάτε?

Ντόρν: Είναι αλήθεια πως υπάρχουν σήμερα μεγάλα, γενικά ανέβηκε πολύ.

Σαμράεβ: Θα συμφωνήσω, de gustibus nihil.

Αρκάντινα: Αγαπητό μου παιδί, θα χίσεις με γιώτα..?

Τρέπλιεβ: Υπομονήήή…

Αρκάντινα: Άμλετ, μη μιλάς. Τα μάτια που βλέπω δεν ξεβάφουν.

Τρέπλιεβ: Άμλετ, άσε με να ζουλήξω τη καρδιά σου. Κυρίες και κύριοι παρακαλώ ένα μπαστούνι της νύχτας.

Σορίν: Θα υπάρχει ύστερα από χιλιάδες χρόνια..

Τρεπλιέβ: Τότε να μιλήσουν για το τίποτα.

Αρκάντινα: Καλά εμείς θα …μηθούμε.

Νίνα: Άστρα και πλάσματα. Ελάφια. Για χιλιάδες χρόνια δεν ακούγονται τα κραξίματα της χρυσόμυγας. Αράχνες. Ερημιά, τρόμος, τρόμος, κρύο, ερημιά, ερημιά, κρύο, τρόμος. Παύση. Σκόνη στους βράχους. Αγριόπαπιες. Όλες οι ψυχές σμίξανε σε μια μόνο ψυχή. Στην ψυχή του Σαίξπηρ και του Ναπολέοντα. Κάθε μέρα ξαναζώ, στη συνείδηση της βδέλλας. Πέρδικες.

Αρκάντινα: Decadence!

Τρέπλιεβ: Παρακαλεστική αυστηρή μητέρα.

Νίνα: Κάθε εκατό χρόνια η φωνή μου, κάνει ανταύγειες. Ο βάλτος γεννάει χωρίς θέληση το σφρίγος της ζωής. Τα σπλάχνα σας μεταμορφώνουν τα μόρια εντός σας, της αιώνιας ύλης και στο σύμπαν δεν απομένει παρά ένας αιχμάλωτος. Που είμαι? Τι με περιμένει? Με τον Σατανά θα σμίξουμε και η Βασιλεία της θέλησης του, ύστερα από πολλά χιλιάδες χρόνια εδώ θα σιμώνει.Κόκκινα μάτια. Λιοντάρια.

Αρκάντινα: Θειάφι πρέπει?

Τρέπλιεβ: Ναι

Αρκάντινα: Ω-μέγα εύρημα

Τρέπλιεβ: Μητέρα. Νίνα: Χωρίς το άλφα!

Παλίνα: Ντόρν το καπέλο σας.

Αρκάντινα: Το καπέλο του σατανά , της αιώνιας ύλης.

Τρέπλιεβ: Φτάνει!

Αρκάντινα: Θυμώνεις?

Τρεπλιέβ: Φτάνει! Είπα, συγνώμη. Λησμόνησαν να γράφουν έργα αριστερά.

Αρκάντινα: Μα έπαθε?

Σορίν: Ακριβή μου, να δείχνεις περισσότερη ματαιοδοξία.

Αρκάντινα: Καλά του είπα?

Σορίν: Τον πρόσβαλες.

Αρκάντινα: Αυτός κι εγώ ήτανε κάτι κωμικό…

Σορίν: Αυτάα..

Αρκάντινα: Πρέπει να έγραψε ένα έργο…χειρότερα! Δηλαδή μας φλόμωσε για να μας πηδήξει με γιώτα. Καταντάει ανυπόφορος. Κάθε τόσο για τα έξοδά μου μιλάει, πέστε ότι θέλετε, γίνομαι έξω φρενών.

Σορίν: Μα εκείνος ήθελε να σε στήσει.

Αρκάντινα: Σώνει και καλά, εγώ είμαι το παραλήρημα του, τρόπων και απόψεων για την Τέχνη κακού χαρακτήρα.

Τριγκόριν: Γράφει- αρέσει- μπορεί..

Αρκάντινα: Μπορεί? να μ’ αφήσει στην ησυχία μου!

Ντόρν: Όμικρον.

Αρκάντινα: Είμαι γυναίκα. Έξω φρενών. Ένας άνδρας ξοδεύει. Εγώ ήθελα να τον πληγώσω.

Μεντβεντ: Δεν έχει το δικαίωμα να χωρίζει το πνεύμα από τα μόρια. Ζούμε εμείς οι φτωχοί..ΠΕ ΔΥ ΠΟ ΣΚΟ Η.

Αρκάντινα: Ναι, έχετε δίκιο, μιλούμε για μόρια. Είναι τόσο ωραία! Τι όμορφα που είναι!

Παλίνα: Είναι..

Αρκάντινα :10-15 κάθε βράδυ στις όχθες θυμάμαι γέλια ερωτοδουλειές, ζεν πρεμιέ και είδωλο. Γοητευτικός είναι γοητευτικός. Όμως η συνείδηση μου με ανησυχεί. Να πικράνω τον Κώστια, Κώστιααααααααα!

Μάσσα: Πηγαίνω να τον βρώ.

Αρκάντινα: Σε παρακαλώ.

Μάσσα: άλφα-άλφα ου Βίτς άλφα-άλφα ου.

Νίνα: Μπορώ να βγω?

Σορίν: Μπράβο! Μπράβο!

Αρκάντινα: Μπράβο με τέτοια εμφάνιση είναι αμαρτία. Τ’ ακούτε? Έχετε θέατρο.

Νίνα: Ωμέγα. Αυτό ποτέ δεν θα γίνει.

Αρκάντινα: ΝΑ(μούντζα)

Νίνα: Ωμέγα. Διαβάζω τα έργα σας σαστισμένη.Αρκάντινα: Είναι διάσημος.

Ντόρν: Είναι τόσο.

Σαμράεβ: Δυνατά κλείσε παιδί μου.

Νίνα: Είναι παράξενο.

Τριγκορίν: Δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου. Έξοχα ψάρια.

Νίνα: Ναι.

Τριγκόριν: Αγαπώ το να κάθομαι το βράδυ στην όχθη και τις πετονιές τις αγαπώ.

Νίνα: Έχεις δοκιμάσει της ευχαρίστηση της δημιουργίας, που δίνει ευχαρίστηση?

Αρκάντινα: Καλέ, χάνει τα νερά της.

Σαμράεβ: Έτυχε. Είχε πιάσει το κόντρα- λα στη γαλαρία σε μια οκτάβα χαμηλότερα μ΄ανοιχτό το στόμα.

Ντόρν: Ο-της-τα-του.

Νίνα: Να πηγαίνω?

Αρκάντινα: Που πάτε? Άλφα.

Νίνα: Ξέρετε…

Αρκάντινα: Δεν γίνεται τίποτα, σας αφήνω.

Νίνα: Λυπούμαι που φεύγω.

Αρκάντινα: Να ‘σαι μικρούλα.

Νίνα: Ωμέγα, ΟΧΙ!

Σορίν: Μη φύγεις!

Νίνα: Δεν μπορώ..

Σορίν: Για μια ώρα. Πειράζει?

Νίνα: Το σκέφτομαι λιγάκι. Δεν μπορώ…

Αρκάντινα: Είναι κοπέλα, άφησε της το τελευταίο καπίκι. Αλφα τερατώδες.

Ντόρν: Πατέρας χτήνος.

Σορίν: Κύριοι, τα πόδια μου πονούν.

Αρκάντινα: Ξυλοπόδαρα. Μπορείς άμοιρε! τον παίρνει..

Σαμράεβ: Madame!

Σορίν: Ακούω το σκύλο Ηλία ελεύθερο.

Σαμράεβ: Είναι αδύνατο, βιτς. Φοβούμαι στη σιταποθήκη. Η σοδειά μια οχτάβα της εκκλησίας.

Μεντβεντένκο: Λαμβάνουν όλοι εκτός από τον Ντόρν.

Ντόρν: Δεν ξέρω, ίσως να μην έχασα, όμως υπάρχει κορίτσι δροσερό. Θέλω να του πράγματα.

Τρεπλιέβ: Φύγανε?

Ντόρν: Εγώ.

Τρέπλιεβ: ανυπόφορη.

Ντόρν: Κωνσταντίν, το τέλος ταλέντο. Πω-πω δάκρυα που θέλω να πρέπει να είναι ότι είναι σοβαρό.

Τρέπλιεβ: Λέτε να χίσω με γιώτα?

Ντορν: Ναι αλλά αν ήταν να περιφρονούσαμε με αυτό τη γη..

Τρεπλιέβ: Νίνα?

Ντόρν: Και κάτι άλλο. Σε κάθε δημιούργημα δεν πρέπει να υπάρχει μία καθαρή και συγκεκριμένη ιδέα. Δεν πρέπει να ξέρετε γιατί γράφετε γιατί δεν θα χαθείτε και το ταλέντο σας δεν θα είναι η καταστροφή σας.

Τρέπλιεβ: Νίνα?

Ντόρν: Έφυγε.

Τρεπλιέβ: Θέλω να τη δω χωρίς να φύγω.

Ντορν: Ησύχασε μου.

Τρεπλιέβ: πρέπει, πρέπει.

Μάσσα: Πηγαίνετε σπίτι, βίτς. Η μητέρα σας είναι ανάστατη.

Τρέπλιεβ: Να της πείτε «παρακαλώ αφήστε με».

Ντόρν: Έλαέλαέλα καλό μου δεν-δεν.

Τρέπλιεβ: Δάκρυα γιατρέ!

Ντόρν: αχ τα-τα

Μάσσα: όταν δεν έχουν τίποτα καλύτερο ρουφά

Ντορν: αηδιαστικό σπίτι, πρέπει να πάμε

Μάσσα: σταθείτε

Ντορν: τι τρέχει?

Μάσσα: θέλω ακόμα μια φορά, σας νιώθω. Βοηθείστε με, θα κάνω καμιά τρέλα, δε μπορώ, δε μπορώ πια.

Ντορν: Μα τι τρέχει?? Να σας βοηθήσω?

Μάσσα: Υποφέρω, κανείς δεν ξέρει πόσο είμαι στο στήθος του Ντιν

Ντορν: Τι υστερική λίμνη! Αλλά … μπορώ να κάνω παιδί?? Ταυ- Γιώτα, Ταυ- Γιώτα.

—–ΤρΕΛΟΣ—–Πρωτογονίστηκαν:

με σειρά προτεραιότητας:

Ευγενία Σουλτουκίδου ως Τρεπλιέβ, Πραλίνα

Στέλλα ⅞Ατζδμη ως Ντορν

Ρενάτα Σάχλιαρη © ως Σορίν

Λάμπρος Κατσώνης (ναύαρχος) ως Αρκάντινα

Wasily Νταρλαντάνης κόμης του Μπόχτεστρούντελ ως Νίνα

Βιβάννωχ Αζή ως Σαμράεβ, Μάσσα

Κούγκι Μαλβασσόρι ως Τριγκόριν , Μεντβεντένκο.

Τσολίαση.

 Η Δήμητρα Τζιμούρτου, γνωστη καλλιτέχνις στο χώρο του τεκνοβάικινγκ αλλά και λεξιπλάστρια κανει την προκήρυξη και το μανιφεστικό της βήμα μέσα από το βλόγκ αυτό:

«Το κίνημα μας έχει

γραμμή

πλάνο

όραμα

Με την «τσολίαση» και την εναλλακτική-πραγματικά- σπανακόπιτα της μητέρας μου.

Εγώ η Δήμητρα Τζιμούρτου και το Κούγκι.

Θα σας γαμήσουμε όλους.

Ευχαριστώ πολύ τους συνεργάτες μου.»

Τσολίαση!

ΥΓ: Κρούσματα τσολίασης.

Ευχαριστώ ξανά, Δήμτρα Τζιμούρτου κοινωνιολόγος-ανθρωπολόγος.»

Σε θέλω.

Ναι ξέρεις ποιος είσαι όλοι οι πίνακες αυτοί θα μπορούσαν να είναι για σένα.Ελπίζω να μην είναι.Οχι.

http://www.elligriva.gr

Xerox.Xeradia xerix.

τσιμπούρια.

define;\sea\={see}

 

Your shimmering sounds captivate me in a really silent way.

Your colour changing seems to be stray, from no nation.

May be ruined.By one.And no colours will remain, no shiver.Just an echo;

When people will shout asking in front of your  door, the reason why you’ve vancuished-you can’t play it ,the invisible man, anymorE- how we were able to see right through you.Now, too much dirt.

No red spots for me, no frontier.

It’s good to know that I can swim; slice the waves with my…woven hands,

that I can swim through your valleys and though I stumble I know one day;

Not the sea, but a river I may cross.

ΣΤΕΓΝΑ…για πρώτη φορά.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.

Ποιητηκός εμετός 2

Είμαι άπλυτη.Μήνες τώρα. Μυρίζω λάβδανο, και με κάνει όλο ν’ αλλάζω γνώμες, και μυρίζω και θάνατο.Το δεύτερο το μυρίζω μόνο εγώ.

Αηδία για το σεξ, για τα ρήματα εγώ κάνα εγώ γάμησα, εγώ  -έμεινα στην ιστορία μου.

Φόβος για τα τακούνια.

Η δασκάλα μου έκοβε τις βλεφαρίδες της.Το σκυλί μου μυρίζει σαν τον δικό σου σκύλο.Σταμάτα να με φιλάς, σταμάτα.Δεν είμαι τίποτα απ’ όλα αυτά τα πράγματα.

Κάποτε, μικρή, πίστευα ότι τις Κυριακές πήγγαινα τους γονείς μου βόλτες στα πάρκα απο το χέρι εγώ τους έπιανα, όχι αυτοί εμένα.Και τους έδειχνα που υπάρχει ζωή, ακόμα στο χώμα, όχι στο πτώμα,όχι ρε μου, πτωμα μου ναι, πτώμα μου.

Νομίζω΄ότι έφτασα σε εκείνο το σημείο, που και νηφάλια, με ακούω να περπατάω με τρια κιλά σε κάθε παππούτσι.Σε στενάκια, της Νέας Υόρκης.Να θέλω να με βιάσουν;

Καπνίζω τα απομεινάρια της οδοντόκρεμας.Όλο μετακομίζω.Όταν θα είμαι σε αμηχανία μην με πάρεις τηλέφωνο.Μάλλον θα είμαι μπροστά σου.

Θα μισώ το σεξ.

Θα φοράω καπέλο, να μείνουν σίγουρα μέσα στο κεφάλι μου, ΟΛΕΣ οι διαστροφές του κόσμου.

Ποιητικός Εμετός

Όταν με βγάζεις έξω,

με πάς σε μέρη αδιάφορα

και πολύ πιο αδιάφορα κι από στενάχωρα γιατί δεν μπορούν να γίνουν σπίτι μου.

Με πας σε κάτι μέρη που δεν ξέρουν αν μ’ αρέσουν, γιατί δεν είδα ποτέ το αντιθετό τους.

Κι όσο εσύ με σέρνεις -μερικές φορές με σέρνεις πραγματικά- περιμένω την νύχτα που με ενοχλεί,να φύγει, να πλαγιάσω να κοιμηθώ ια πολύ καιρό, κανά μήνα.

Κι όσο με τραβάς, εγώ που σέρνομαι κάτω, γδέρνομαι, γυρνάω πλευρά. Με καίνε βλέπεις οι σβησμένες γόπες απελπισμένων γυναικών, που βάζουν τα καλά τους για να βρούν βρώμικους πρίγκηπες με κομπλεξικούς πούτσους να τις γαμήσουν.Με καίνε τα τσιγάρα τους,κι ας είναι και σβησμένα.Εγώ είμαι παιδί, κορίτσι.

Και από την άλλη πλευρά τα πλακάκια του πεζοδρομίου γίνονται καθρέφτες και τρομάζω -πολύ τρομάζω- γιατί ενώ ξέρω ότι σέρνομαι πάνω τους δεν βλέπω τιποτα.

Δεν θέλω ταξίδια άλλα, μην με σέρνεις άλλο.Το ξέρω.Εγώ στο ζήτησα.Είμαι κάρια.Το λέει και το όνομα μου άμα το αναγραμματίσεις.Κιάρα με λένε.

Δεν μ’ ακούς?Δεν μ ‘ ακούς.

Σου κόβω το χέρι.Κλαίς, κλαίω.Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, στο λέω.Πέρασα έξω από τη ΓΑΔΑ και μύριζε σκατά. Πόσο μακρυνός είναι ο θάνατος κι άλλα τέτοια μου ήρθανε στο μυαλό.

Μόνο αηδία νιώθω.Πρώτα για όσα είμαι και μετά για τα βρύα.

Γιατί έχουν τόση αυτονομία ώστε να φυτρώνουν στα σκατόνερα που βρωμάνε έξω από τη ΓΑΔΑ.

Ε ά γαμήσου.

Αντίξιον

Ι’ve got snakes in me

they’ve stopped a lot time ago

feeding their look with poison

but they still make hostile noises crawling inside my liver.

There are no harmonic sunsets here.

I don’t think I ever saw the sun here.

It burnt so heavy on my eyes, I couldn’t connect with it,

so I created a moon

with the colour of dirty yellow and a smell of a tasty orange.

And I have my reasons.

And I have my reasons.

To believe that.

no matter how deep a tree maybe burried, it will never stop keeping me alive.

And I have my reasons

I cannot touch now

there’s no affection here

and though security had bored me, I think I’ll always be safety’s child.

(Σέριφος)

Artificial light

In my mind

only a shapeless piece of rock

I don’t care for it’s sharp edges;

how it could be used for my benefit.

It’s always all those epic things

like «sons of nature» and

mothers of bones, make me wonder,

make me shave  every tear on my cheek.

I’ll be prepared, back to captivity.

I’ll be feeling the cautions of some city’s sounds and creatures

afraid and more everytime I challenge myself to cross it’s borders.

Slow music and wine.

Jealus of people with karma.

I am an ant and my predicted death is a whore.

Roots are on my sheet,seem to dance a waltz of tolerance.

Vanilla sticks are so sad here, they feel used; that’s because they are.

And I just burried an indifferent bug.